Broederliefde… of toch niet? deel 2
Niet goed in zijn vel…
De jongste zoon zat niet helemaal goed in zijn vel. Dat merkten we. Er waren de tics, die teruggekomen waren.
En er waren de verschillende ontploffingen thuis. En de keren dat hij ‘erover’ ging en ons gezag leek weg te lachen. En er was die ene keer overlaatst toen hij niet naar de voetbaltraining wou gaan omdat het zo’n rotdag geweest was op school.
Maar zoals reeds vermeld heeft de jongste zoon een sterke wil. En zijn dat dingen die zo’n beetje bij het dagelijkse leven horen. De ups en de downs, weet je wel.
Tot ik hem op een dag van school kwam halen. En merkte hoe hard hij zijn best deed naar zijn klasgenoten toe om erbij te horen. Zich wendend tot haantjesgedrag. Stoerdoenerij. Vuile praat. Zich hierbij mijlenver weg bewegend van zijn ware ik…
Toen ik bij bedtijd die avond met hem mee naar boven ging, merkte ik op dat het waarschijnlijk niet zo eenvoudig moest zijn voor hem in een klas met zoveel oudere klasgenoten*.
(*In de leefschool waar de zonen naartoe gaan wordt gewerkt in gemengde leefgroepen. Vandaar zit de jongste zoon –die een jaartje oversloeg- samen in de klas met kinderen die tot twee jaar ouder zijn. Neem daarbij dat de jongste zoon klein is van gestalte voor zijn leeftijd…)
Die avond luchtte hij zijn hartje. Dat hij zich eenzaam voelt op school. Dat hij wel met iedereen overeenkomt, maar niet echt een vriend heeft. Dat hij soms niet weet met wie hij moet spelen. Dat hij dan maar mee voetbalt. Wat hij eigenlijk ook niet zo leuk vindt. Maar dat dat toch beter is dan alleen langs de kant te staan. Of kampen te bouwen. Dat hij sommige jongens wel leuk vindt, maar dat zij hem willen inschakelen om dingen te verklikken. Dat hij dat niet wil doen. Dat hij dan nog liever nergens bijhoort…
Ook vertelde hij dat hij in het begin steun en gezelschap zocht bij zijn oudere broer. Maar dat de oudere broer en zijn hechte vriendengroep hem niet toelieten. Hem buiten sloten. Dat hij dan als enige het kamp niet binnen mocht…
Die avond viel het eerste puzzelstukje op z’n plaats. Mijn jongste zoon had eindelijk in zijn hart laten kijken. De veiligheid gevoeld om open en eerlijk te zijn… Uitgesproken wat ik als moeder al een tijd aangevoeld had. Neen, ik kon hem geen instant-klaar-oplossing bieden hiervoor. Enkel steun en begrip. En herkenning, dat ook. Mijn moederhart bloedde, maar mijn moederhart was vooral trots en fier. Op onze jongste zoon. Met zijn diepe wortels…
Er was ook nog voorval twee.
Toen er een heel mooi artikel over de ‘time-in’ via facebook onder mijn ogen kwam. Een artikel dat mij raakte. Een artikel dat mij deed beseffen dat ik het al die tijd fout aangepakt had met de jongste zoon.
Kort gezegd, voordat zoon twee geboren werd, bestond ons gezin uit twee meisjes en een jongen. En ja, er waren natuurlijk moeilijke momenten en stevige leerprocessen. Maar al bij al ging het opvoeden mij heel vlot en natuurlijk af. Had ik het gevoel op iedereen vat te hebben. Zonder echt te moeten straffen. Daar had ik immers van nature een grote afkeer van.
En toen kwam dus zoon twee…
Wordt vervolgd…
Katrien Volckaert