Broederliefde… of toch niet? deel 3

Zoon twee, die niet zomaar met iets stopte wanneer je zei dat het genoeg was. Die bleef kleuren op de vloer en de zetels omdat dat zo’n leuk gevoel gaf. Die telkens opnieuw uitprobeerde hoe hard hij ergens op kon duwen voordat hetgene hij in z’n handen had het uiteindelijk begaf. Die uittestte hoe vaak hij iets moest laten vallen voordat het effectief sneuvelde. Die met een schaar in zijn eigen haar knipte en nadien, te midden van een berg haren, nog staalhard ontkende dat hij dat had gedaan.

Maar ook zoon twee. Onze gevoelige man. Die zich als peuter afvroeg hoe dood de dood was. Die schrik had dat de natuur het niet redden zou. Die zijn mama miste van zodra ze even de deur uit was. Die in mama’s schoot verdwijnen kon. Die hartstochtelijk begon te wenen wanneer hij besefte dat iets werkelijk kapot was. Die meehuilde met wie aan het huilen was.

Ons gevoelige ventje met een sterke wil. Onze man die kan ontploffen. Als een vulkaan. Redeloos. Wild om zich heen schoppend. Vernielend wat in zijn buurt is. Tot zijn eigen grote spijt. Nadien.

Mijn middel om hier als moeder mee om te gaan, was de time-out. Waarbij ik de jongste zoon buiten zette –soms hardhandig, want hij liet zich niet altijd zomaar doen. Omdat hij daar niets belangrijks kapot kon maken. Omdat hij daar de ruimte had om af te koelen. Wat ook gebeurde, al kostte het soms tijd. Veel tijd…

Ik kan enkel aan deze momenten terugdenken met pijn in het hart. Het voelde geen enkele keer goed aan om de jongste zoon op die manier te behandelen. Toch was het op dat moment de enige manier die ik ter beschikking had. En hoewel ik telkens van mijn hart een steen moest maken, dacht ik wel het juiste te doen.