Vliegtuigen – Be yourself.
Metafoor voor een burn-out.
Toen men ontdekte dat ik er talent voor had om te vliegen, overtuigde men mij om vliegtuig te worden. Daar zat toekomst in, zei men. Gegarandeerd. Bovendien is vliegtuig zo’n beetje het hoogste wat iemand halen kan…
Zo kwam ik terecht in de vliegtuigschool.
En deed ik mijn best om veel lawaai te maken. En toverde ik mijn lichaam staalhard. En oefende ik telkens opnieuw mijn volharding en mijn uithouding. En overtuigde ik mensen dat ze gerust op mijn rug mochten klimmen om mee te vliegen.
Zo behaalde ik mijn vliegtuigdiploma en werd ik vliegtuig.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik een goed vliegtuig was. Althans, dat zeiden ze toch. En dat bleek ook uit de statistieken. Ik vloog snel en hoog en veel. En in vergelijking met andere vliegtuigen –al zeg ik het zelf- had ik weinig rust nodig. Neen, ik was geen eendagsvliegtuigje, ik niet.
Ik leerde veel bij. Over navigeren. En oriënteren. En over communiceren. En balanceren. En over stormweer. En noodlandingen. En over hoeveel brandstof ik exact nodig had om van het ene punt naar het andere punt te vliegen. Afhankelijk van de manier waarop ik vloog, natuurlijk.
Dat van die rechtervleugel, dat heb ik nooit aan iemand verteld. Omdat niemand ernaar vroeg. Waarom zouden we ook een goed vliegend vliegtuig uit de lucht houden omwille van een klein en tevens onzichtbaar defectje aan een rechtervleugel?
Geen enkel vliegtuig is volledig vrij van schade, toch?
Toen ik een heel ervaren vliegtuig geworden was, toen ik elk kneepje van het vak door en door kende, toen ik respect en aanzien genoot bij alle vliegtuigen van de maatschappij, toen begon ik iets te voelen wat ik nog nooit eerder gevoeld had… Ik voelde het gewicht van de mensen die op m’n rug zaten. Ik voelde voor het eerst hoe onbeweeglijk en staalhard ik was en ik hoorde tot mijn eigen verbazing hoe ontzettend veel lawaai ik maakte. Ook begon ik iets te ruiken… iets wat rook naar verbranding en vervuiling.
Bovendien, en dat was absoluut het meest objectieve gegeven, kreeg ik in de gaten dat ik telkens iets meer brandstof nodig had om van het ene punt naar het andere punt te vliegen. Tussen ons gezegd en gezwegen, natuurlijk.
Want ik was en ik bleef een vliegtuig. Een vliegtuig met aanzien. Dat mag gezegd zijn.
En toch.
Plotseling gebeurde het.
Met een luide ‘krak’ brak de rechtervleugel van mijn vliegtuig eraf. Zomaar. Ineens. Of zo leek het toch. Want langs de buitenkant was er gelukkig nog niets te zien.
Dus vloog ik verder.
Al had ik nog wat meer brandstof nodig om van punt A naar punt B te vliegen. Dat wel. Wat ik probeerde te compenseren door iets meer op mijn zweefcapaciteit te rekenen, en op mijn automatische piloot. Constante snelheid. Hoogteverschillen vermijden. Kortere afstanden vliegen. Enkel nog gekende bestemmingen. Uitsluitend bij veilige weersomstandigheden. Onnodige ballast buitenboord gooien. Minder passagiers. Enkel handbaggage. Iets langere rusttijden. …
Einde.
Of toch niet.
Want daar zat ik dan… met al mijn vliegervaring. Met al mijn vliegtuigcapaciteit (met een gebroken vleugel weliswaar,maar dat kon je langs de buitenkant enkel zien als je er echt op lette – laat ons zeggen dat de enkelingen die er wel op letten, een oogje dicht konden knijpen zo lang ik mijn vlieguren stipt kon halen).
Met al mijn vliegend aanzien.
Kijkend naar de wereld rondom mij…
Niet meer in staat te vliegtuigen.
Niet meer in staat te vliegen.
…
Of toch wel?
Want was dat niet mijn talent?
Vliegen?
Kijk, het was geen gemakkelijke weg.
Vliegtuig zijn.
Ik moest er staalhard voor worden en uiteindelijk zelfs mijn vleugel voor breken.
En ik kan je wel zeggen dat het oplappen van een gebroken vleugel niet evident is… Er is moed voor nodig. En geduld. En rust. En bezinning. En geloof. En liefde. En kracht. En energie. En hoop. En vertrouwen.
En de juiste personen die je helpen op het juiste moment.
Het is de weg van het terug zacht worden. Van de authenticiteit.
Absoluut geen gemakkelijke weg.
Maar het is wel mijn enige mogelijke weg.
Want ooit wil ik opnieuw kunnen vliegen…
als de vlinder
die ik werkelijk ben.
Katrien
Katrein Volckaert
Katrien Volckaert