’n Grote stap voor ouders…
Hulp vragen.
Ik kan het helemaal begrijpen.
Dat het een grote stap is. Een heel grote stap.
Want eigenlijk, als je deze stap daadwerkelijk zet, geef je misschien wel toe dat je wat vast zit. Dat het niet helemaal loopt zoals je verwacht had. Dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Dat het beter kan. Dat je gehoopt had dat het vlotter zou lopen.
Kinderen opvoeden.
Of we het nu willen of niet, we hechten er waarde aan. Veel waarde. Aan wat anderen ervan denken. Aan hoe anderen jouw kinderen ervaren. Aan de feedback die je krijgt over je kinderen. Een juf die jou wil spreken over je kind dat andere kindjes pijn doet, een krijsend kind in de supermarkt, een kind dat weigert te luisteren wanneer je zegt dat het tijd is om te vertrekken… Het voelt aan als een persoonlijk falen. Als mislukken. Als ‘Wat doe ik toch fout??’.
Een kind dat goed presteert op school. Dat populair is en een grote vriendengroep heeft. Dat altijd beleefd is. Dat uitblinkt in sport en bovendien vlot piano speelt. Dat meegaand en meelevend is. Dat steeds luistert naar jou als je iets vraagt…
Dàt is zo’n beetje het ideaalbeeld. Dàt is wat we allemaal wel zouden willen.
Een complimentje dat je krijgt over het gedrag van je kind, komt rechtstreeks binnen.
Een afkeuring helaas nog dubbel zo hard.
En dan heb je het nog niet over het gedrag van je kind thuis.
‘Thuis is kladwerk’, zei mijn moeder altijd.
Waarmee ze bedoelde dat kinderen zich thuis wel eens mogen misdragen. Moeten misdragen, zelfs. Maar wat als het ongewenste gedrag de bovenkant begint te krijgen? Als het evenwicht zoek is en je terecht komt in een negatieve spiraal? Als je voelt dat de verbinding tussen jou en je kind in gevaar komt?
Voelt dat niet evenzeer aan als een persoonlijk falen?
Ik kan helemaal begrijpen dat het een grote stap is. Een reuzegrote stap. De stap om naar een ouder-coach te gaan…
Maar is het niet zo, lieve ouders, dat diep in ons hart, wij allemaal exact hetzelfde willen… het allerbeste voor onze kinderen?? Dat ze gelukkig mogen zijn, geliefd en geborgen??
Mogen we er niet van uitgaan dat elke ouder, op zijn of haar geheel eigen manier, met zijn of haar geheel eigen mogelijkheden en krachten zich dag na dag, en soms nacht na nacht inzet met telkens ditzelfde doel voor ogen??
Wij weten allemaal dat het ene kind het andere niet is. Dat elk kind geboren wordt met zijn unieke talenten, maar evengoed met zijn unieke uitdagingen. Dat iedereen hierin zijn eigen weg te gaan heeft…
Hoe zou het dan voelen om ietsje milder te zijn?
Milder voor andere ouders, milder voor de juf die ook maar een mens is, milder voor onze partner…
maar vooral… milder voor onszelf.
Wat wij doen, is misschien gewoon goed genoeg.
En net dat besef, kan misschien wel een opening creëren naar het zetten van de soms heel erg moeliijke stap… naar hulp.
Omdat delen nieuwe wegen opent…
Altijd…
Wens je hierop te reageren?
Neem gerust contact op met ‘on your way’!
Katrien Volckaert
Katrien Volckaert