Victoria
Hoe het voelt om buiten m’n comfortzone te gaan…
Sommige dingen kan ik goed uitleggen. Verdomd goed uitleggen.
Zo kan ik groepen mensen heel enthousiast meenemen naar de zone van naaste ontwikkeling, van de Russchische psycholoog Vygotski.
“In deze zone,” hoor je mij dan zeggen, “bevindt zich het echte leren. Doordat je uit je comfortzone durft te gaan, doordat je fouten mag maken, doordat je leert doorzetten wanneer het wat moeilijker wordt… En wanneer het dan uiteindelijk – na veel oefenen – begint te lukken, dan ben je er weer in geslaagd je comfortzone wat groter te maken!”
“En wat is nu net het probleem bij veel hoogbegaafde kinderen?”, vervolg ik gestaag, “Dat is dat ze tijdens de schooluren onvoldoende in deze zone vertoeven, of er zelfs helemaal niet meer in terecht komen.
Op die manier leren ze het niet om zich comfortabeler te voelen in de leerzone. Kinderen die door de leerstof onvoldoende uitgedaagd worden, beginnen langzaamaan hun leerzone te schrappen. Tot er soms niets meer van overblijft… en ze bij het minste stukje ‘nieuw’ onmiddellijk naar hun paniekzone schieten…”
Dat zich dat kan uitbreiden naar het niet schoolse leven, voeg ik daar nog aan toe. Zodat ze op den duur geen enkele uitdaging meer aan durven te gaan…
Deze woorden zijn vaak een binnenkomer. Zowel voor ouders als voor leerkrachten. Ik teken alles duidelijk uit in een grafiek en dat visuele duwtje maakt het plaatje nog completer.
Ik zie mezelf nog zitten in de klas in de lagere school. Met mijn vinger in de lucht. Tegen beter weten in. Ik zou toch niet aan de beurt komen. Tenzij de leerkracht het antwoord werkelijk niet uit een andere mond gesleurd zou krijgen, dan maakte ik nog een waterkans…
Neen, ik zat in de zone van naaste ontwikkeling noch in m’n comfortzone. Ik zat diep daaronder, in mijn ‘saai’-zone. Niet begrijpend hoe sommige klasgenoten zo traaaaaag konden zijn…
Uit die laagste zone ben ik trouwens wel snel getuimeld toen ik in een strenge middelbare nonnenschool terechtkwam. Waarmee ik niet bedoel dat het niet saai meer was, want dat was het wel. Meestal vijftig minuten aan een stuk. Maar die saaiheid had nog weinig te maken met een gebrek aan intellectuele uitdaging. Eerder met de kleurloze voorgekauwde eenheidsworst die door onze strot geduwd werd en waarvan verwacht werd dat wij het zouden reproduceren.
Ik was braaf. Ik deed wat van mij verwacht werd. Ik volgde het evidente voor mij uitgestippelde pad van latijn en wiskunde. En tussenin trachtte ik te overleven. Door mij te storten op mijn sportieve uitvalsklep.
Victoria!
Ik heb het gedaan!
Duizend excuses had ik om het niet te doen. De ene al wat zwaarder wegend dan de andere.
Zou ik de lange autorit wel aankunnen? Wat een geluk trouwens dat ik pas de avond voor m’n vertrek besloot op google maps de coördinaten in te geven. Ik had totaal niet gerekend op een dikke twee uur rijden! En dan ook die verdomde ring rond Antwerpen die ik sowieso door moest…
Zou ik de tijd wel kunnen invullen, helemaal alleen? Zou ik me niet vervelen?
Zou ik wel restaurantjes vinden ginder ver? En wat met mijn voedingsintoleranties?
Zou mijn man het thuis wel redden met de kinderen? En de kinderen zonder mij?
Zou ik het wel redden in mijn eentje? Zou ik niets vergeten? Zou ik geen blunders begaan of mezelf voor schut zetten door, bijvoorbeeld, mijn zwakke kennis van en m’n dito omgang met m’n smartphone. Die bovendien gloednieuw -lees: gloednieuw tweedehands gekregen van mijn op dat gebied veel kundigere echtgenoot -is.
Soit. De eerste fase had ik alvast succesvol afgerond. De fase van het boeken, het inplannen en het vrij houden in mijn kalender. Laat ons zeggen dat dat stuk vrij simpel was, vanop m’n eigen bureaustoel voor onze eigen computer in ons eigen huis. Comfortzone, dus.
Twee keer slapen. B&B. Voerstreek. Eén persoon.
Maar nu werd het dus stilletjesaan tijd voor de effectieve fase… de fase van het handelen. De fase van het uitbreiden van mijn comfortzone. Van het duiken in de leerzone. Van het doorzetten. En wie weet, van het foutjes maken…
Die eerste fout ontdekte ik trouwens toen ik zo’n twee kilometer verderop was: m’n lieve echtgenoot had niet getankt.
Ja, exact, dat is wat wij allemaal doen als we een foutje maken… we zoeken iemand op wie we het kunnen steken… De echtgenoot, dus. Dezelfde lieve echtgenoot die wel verbaasd opgekeken had, maar er uiteindelijk toch geen punt van maakte toen ik hem vertelde dat ik er eens enkele dagen alleen tussenuit wou. Helemaal alleen. Wat ik de voorbije twintig jaar niet meer gedaan had.
Maar dat was toen.
En nu is nu.
Vier schatten van tieners. Die mama niet meer voortdurend nodig hebben.
En dus dik tijd voor de mama om de les die ik anderen wil leren zelf in praktijk te brengen…
Nadat ik even geverifieerd heb met het thuisfront of ik wel degelijk diesel moet tanken -ik weet het… comfortzone… normaal tankt de echtgenoot zo goed als altijd voor mij…- en nadat ik zo’n twee uur lang gereden heb op drukke autosnelwegen, slaag ik er probleemloos in om m’n rijdende reisgezel te voorzien van de nodige extra brandstof. En dat geeft me al wat moed.
Zonder verdere obstakels bereik ik iets later de B&B.
Ik word vriendelijk verwelkomd. Nadien zeul ik mijn bagage omhoog en installeer ik me in een uitnodigend kamertje met een prachtige badkamer. Toch begint de rust zich pas in m’n lijf te settelen wanneer ik enkele uren later goed en wel in een restaurantje zit en m’n keuze doorgeef. Nadat ik -met maar een klein beetje hulp van de ober- de menukaart heb kunnen scannen met m’n smartphone via de QR-code die op de tafel geplakt is. Bravo!
Wanneer een andere ober iets later met veel sier een cola voor me neer wil zetten, maar wanneer diezelfde cola op m’n ganse tafeltje belandt terwijl de druppels nèt mij niet bereiken… dan voel ik het… dit wordt een geslaagd avontuur!
Yes, I can.
Ik wandel in een prachtig bos. Duizend tinten groen verwennen mijn netvlies.
Ik wandel in een prachtig bos. Helemaal alleen. Op mijn eigen tempo.
Ik wandel in een prachtig bos en ik voel diep in de kern van mijn zijn iets ontwaken. Een klein vlammetje dat eindelijk terug wat zuurstof krijgt…
Victoria!
Katrien Volckaert
Katrien Volckaert